Zarówno drawska demografia, jak i spadająca rekrutacja uczniów, nie są sprzymierzeńcami szkoły. Nie są nim także olbrzymie przestrzenie, którymi drawska oświata dysponuje, bądź dysponowała. W nie tak dawnej przeszłości funkcjonowały w tym mieście aż trzy szkoły kształcące nastoletnich uczniów: dwa Zespoły Szkół Ponadgimnazjalnych oraz jedna szkoła zawodowa wraz z warsztatami praktycznej nauki zawodu oraz dwoma internatami (sic!).

Kilka lat temu dokonano połączenia szkół. Powód? Zmniejszająca się liczba uczniów przy ciągle takiej samej liczbie obiektów powodowała wzrost kosztów kształcenia przypadających na jednego ucznia. Do tego dochodziła konieczność utrzymywania wielu budynków i kilku osobnych aparatów administracyjnych. Szkoły konkurowały też o tego samego ucznia, choć działały na tym samym rynku edukacyjnym, w tym samym mieście. Z punktu widzenia powiatu – konkurencja ta była bezsensowna, ponieważ i tak środki na kształcenie trafiały do placówki podległej powiatowi (a więc wypłacane były „z jednego worka”). Dla sfinansowania powiatowej oświaty nie ma większego znaczenia, do której szkoły trafi uczeń w tym powiecie zamieszkały. Problem zaczyna się wówczas, gdy uczeń wyjeżdża poza jego granice. Wówczas pieniądze „idą” za nim.

Poniższy wykres obrazuje spadek liczby uczniów w drawskich szkołach. Jako że działają na wspólnym rynku, a dziś są już połączone – na potrzeby przejrzystości prezentacji zsumowaliśmy ich liczbę na jednym wykresie.  

W roku szkolnym 2001/2002 wszystkie trzy drawskie szkoły nauczały 1562 osoby. Po upływie siedemnastu lat i połączeniu szkół, uczniów jest już tylko 422. Z Drawska Pomorskiego ubyło grubo ponad tysiąc stu uczniów (1140!). Dla porównania w Złocieńcu, który jest miastem prawie identycznej wielkości, ubyło 792 uczniów. Ze względu na trend demograficzny nie należy spodziewać się poprawy. Wręcz przeciwnie, będzie gorzej. Nie pomaga także ogłaszanie przez szkołę bardzo dobrych wyników zdawalności matur. Wygląda na to, że młodym ludziom potrzeba czegoś więcej.

Jeszcze od ubiegłego wieku, uczniowie szkół ponadgimnazjalnych w Drawsku Pomorskim dysponowali budynkiem liceum przy ul. Złocienieckiej wraz z salą gimnastyczną (2925 m2), budynkiem przy ul. Połczyńskiej wraz z salą gimnastyczną (2324 m2), warsztatami przy ul. Połczyńskiej (750m2), budynkiem szkoły zawodowej przy ul. Seminaryjnej wraz z salą gimnastyczną (1010) oraz warsztatami przy ul. Warmińskiej (3304m2).

Na jednego ucznia przypadało 6,60 m2 powierzchni, na której prowadzono zajęcia edukacyjne (bez internatów). Na jeden etat nauczycielski przypadało 15 uczniów (15,01).

 

 

Konsolidacja uczniów w mniejszej liczbie budynków szkolnych nastąpiła w 2014 roku.

Stan obecny (dane na koniec 2017 roku) obrazuje demograficzną hekatombę, która dokonała się w drawskiej oświacie. Liczba nauczycieli spadła o dużo ponad połowę, a na jeden etat nauczycielski przypada 10 uczniów (10,55). Jeden uczeń ma do dyspozycji prawie 13 metrów kwadratowych powierzchni (12,44). To dwukrotnie więcej niż w porównywanym okresie sprzed lat, choć budynków znacznie ubyło (!). W szkole przy ul. Złocienieckiej, słynącej przez lata z najwyższej zdawalności matur, uczniowie kształcą się w zaledwie 4 klasach, choć budynek dysponuje 16 pracowniami.

 

 

Drawskie szkoły na przełomie milleniów miały w sumie do dyspozycji 5 023 041 zł (czyli 7 217 871 złotych uwzględniając inflację). Na dziś wraz z uczniami ubyło nominalnie 1 198 716 zł, co przy uwzględnieniu inflacji daje zawrotną sumę prawie 3,4 mln złotych (3 393 546 zł).

 

 

Natomiast subwencja, którą Powiat Drawski otrzymał na utrzymanie szkoły w 2018 roku to kwota
2 628 952 zł.

Realne koszty utrzymania szkoły w 2018 r. wyniosą prawdopodobnie 3 600 000 zł (w 2017 roku było to 3.799.811 zł) . Oznacza to, że konieczne jest „znalezienie” dodatkowych środków w budżecie powiatu w wysokości 970 000 zł.

Słowo „znalezienie” celowo ująłem w cudzysłów. Pieniądze w budżecie się przecież nie gubią. Znalezienie oznacza tak naprawdę rezygnację z przedsięwzięć rozwojowych w powiecie (np. dróg), czy nawet dodatkowych zajęć dla młodzieży, co staje się kosztem utrzymania status-quo w placówkach oświatowych, stanowiących największą pozycję w budżecie.

C.D.N.